Hoe AI wereldwijd helpt om bos-ecosystemen te beschermen, en uit te breiden.

Als Robotisering en AI de wereld moeten helpen ‘leefbaar’ te houden, dan zullen deze technologieën ook (en misschien wel met name) dienstbaar moeten zijn bij het tegengaan van klimaatverandering. Op dat gebied is er een hoop goed nieuws de laatste tijd, bijvoorbeeld bij het massaal planten van bomen.

Initiatieven voor het planten van bomen zijn de afgelopen jaren steeds belangrijker geworden, omdat ze een laagdrempelig instrument zijn voor CO-2 reductie. Kunstmatige intelligentie kan een cruciale rol spelen bij het vergroten van het succes van deze projecten.

Het nauwkeurig inplannen van bosbouw brengt meestal veel handwerk met zich mee, van het voorbereiden en planten van zaailingen tot het onderhoud en de nazorg na het planten. Met AI-algoritmen kunnen deze processen voor een groot deel worden geautomatiseerd, wat leidt tot sneller en efficiënter planten van bomen. AI-algoritmen kunnen bijvoorbeeld worden gebruikt voor bodemanalyse en om optimale locaties voor het planten van bomen te helpen identificeren, op basis van lokale omgevingsomstandigheden. Dit kan ervoor zorgen dat de bomen op de ideale locatie worden geplant voor maximale overlevingskansen.

Ik geef hier twee voorbeelden van recente initiatieven. Zowel NASA als Google hebben onlangs AI-modellen ontwikkeld die bedoeld zijn om de dekking van boomtoppen over de hele wereld te kwantificeren op basis van luchtfoto's.

Google heeft een initiatief gelanceerd genaamd Tree Canopy Lab. Het platform is bedoeld voor gebruik door stadsplanners, om hen te helpen bepalen welke regio's van een stad meer bladerdak nodig hebben. Veel steden hebben niet het budget dat nodig is om nauwkeurig te beoordelen waar bomen het hardst nodig zijn, maar Tree Canopy Lab laat stadsplanners variabelen zoals bevolkingsdichtheid, bestaande boomdekking en extreme hittegevoeligheid gebruiken om tot betere beslissingen te komen over waar bomen moeten worden geplant.

Tree Canopy Lab maakt gebruik van computervisietechnieken en AI-algoritmen die zijn getraind op luchtfoto's van bomen om kaarten te produceren die de dichtheid van de boombedekking weergeven. Met het lab kunnen gebruikers stadsblokken identificeren waar een groot aantal bomen zou kunnen worden geplant, en bepalen welke trottoirs kwetsbaar zijn voor extreem hoge temperaturen vanwege minder schaduw.

NASA maakt nu gebruik van luchtfoto's met een hoge resolutie en kunstmatige intelligentie om zeer nauwkeurige kaarten van de bomen op aarde weer te geven. Onderzoekers van het Goddard Space Flight Center van de NASA in Maryland gebruikten machine learning-algoritmen in combinatie met krachtige supercomputers om de kroondiameter van een boom in kaart te brengen. Zo konden meer dan 1,8 miljard bomen verspreid over 1.300.000 vierkante kilometer in kaart worden gebracht.

De gegevens van het NASA-model zijn nuttig om te bepalen hoe klimaatverandering bomen en beboste gebieden in de loop van de jaren beïnvloedt. Door de nauwkeurigheid en efficiëntie te vergroten, de gezondheid en groei van bomen te bewaken en de duurzaamheid te verbeteren, kunnen AI-algoritmen helpen om het succes van initiatieven voor het planten van bomen en het behoud van het milieu te waarborgen.

Verder lezen: https://www.unite.ai/ai-algorithms-help-support-tree-farming-planting-and-mapping-operations-around-the-globe/

Auteur: Roelf van Til

Met beeldherkenning en RPA de gebouwde omgeving in kaart brengen

Er zullen altijd aannemers, klusjesmannen, monteurs en installateurs nodig zijn, zolang we omringd zijn door gebouwen, vehikels en apparaten die ook stuk kunnen gaan. Vorige maand nog zat ik zuchtend en zwetend een paar dagen op het dak in een poging om een flinke lekkage te stoppen. Alle respect voor de degelijke vakman en vakvrouw zonder hoogtevrees!

Toch zullen we over een aantal jaren nostalgisch terugkijken op de lappendeken van beroepen en ambachten die we nu nog nodig hebben om de hoeveelheid techniek in ons leven te managen. Grote veranderingen komen eraan, de porseleinkast staat al te trillen, de olifant die binnen walst, heet robotisering.

Dankzij wat flinke filmklussen voor de overheid zag ik het afgelopen jaar hoe industrialisatie en standaardisering langzaam maar zeker hun intrede doen in de traditionele bouwwereld. Dat moet ook wel, want de bouwsector zal dringend ‘massa’ moeten maken, en niet alleen voor het oplossen van de woningnood. Maatschappij en politiek verwachten immers een grootschalige verduurzaming van de gebouwde omgeving. In 2050 willen we circulair en energieneutraal zijn.

Met de huidige manier van werken gaat dat niet lukken. Die is veel te traag en veel te duur. Vraag- en aanbodpartijen, commissies, dure consultants, die eindeloos op elkaar aan het ‘afstemmen’ zijn voordat een projectontwerp rond is. Mannen met meetlinten die huis-aan-huis de maten komen opmeten. Schilders en installateurs die uitgebreide offertes aan de klant komen toelichten. Aannemers die dagenlang aan het boren, zagen en timmeren zijn. Een woningcorporatie is soms maandenlang bezig met het renoveren van één en dezelfde straat.

Zowel de nieuwbouw als renovatietrajecten zullen sneller, goedkoper en efficiënter moeten worden uitgevoerd. Dat kan alleen met behulp van digitalisering en robotisering. De eerste fabrieken waar hele gevels en daken worden afgeleverd, staan er al. Ik zag hoe robotarmen razendsnel baksteenbekleding aanbrengen op gevelframes, een beeld dat doet denken aan de (al jaren geleden geautomatiseerde) automobielindustrie. De panelen worden een dag later met tientallen tegelijk op locatie afgeleverd en in enkele uren op de centimeter nauwkeurig aangebracht.

Ik zag ook hoe dankzij Kunstmatige Intelligentie de eerste duizenden huizen in opknapwijken in kaart zijn gebracht. Een startup bedrijf haalt met speciale software beeldinformatie straat voor straat op uit het internet. Deze young professionals gebruiken visuele big data, namelijk eindeloze collecties van luchtfotografie (door google maps en luchtvaart) als bronmateriaal. Met beeldherkenning software worden de woningtypes gecategoriseerd, de maten nauwkeurig opgenomen, en voorspellingen gedaan ten aanzien van het onderhoud.

Tenslotte zag ik hoe woningcorporaties RPA gebruiken om deze nieuwe data te voorzien van hun eigen informatiebestanden. Duizenden informatiesheets uit het bouw- en renovatieverleden kunnen op deze wijze door de computer worden aangepakt. Soms vergrijsde Excel sheets, die door softwarerobots vertaald worden tot leesbare bestanden, menselijke zouden er gek van worden.

Bewoners merken niets van dit alles. Aan de voorkant fotografeert Google Maps en aan de achterkant doet RPA zijn werk. Met als gevolg dat alle betrokkenen weten welke grote en kleine klussen er aan staan te komen. Dat weten ze dan niet alleen van één wijk, potentieel van vele tientallen wijken die aan dezelfde gebouwkenmerken voldoen. Betrokken bouwpartijen, bouw- en installatie bedrijven en de onderhoud sector kunnen daardoor veel aantrekkelijker in prijs aanbieden.

Des te meer impact zullen deze ontwikkelingen hebben op de bouw- en installatiewereld. De industrialisatie grijpt in op de hoeveelheid klusjesmannen, monteurs en installateurs, alsmede op de uitvoeringsorganisatie van de woningcorporaties. Daar staat tegenover dat bouwen en renoveren in Nederland in de toekomst veel sneller en goedkoper zal gaan. Hier wordt letterlijk massa gemaakt dankzij een combinatie van AI en RPA!

Auteur: Roelf van Til

"Een mens iets laten doen wat een software robot kan, is een vorm van verspilling"

Vorige maand brachten twee RPA-specialisten van de Rabobank een boek Lean Robotics op de markt met daarin een prachtige uitspraak: een mens iets laten doen wat een software robot kan, is een vorm van verspilling. Dat is een nieuwe, krachtige benadering van RPA. Verspilling is een centraal thema in het vocabulair van circulair denken. Mensen overbodige werkzaamheden laten uitvoeren, is energie verliezen aan zinloze acties. Robots inhuren biedt soelaas.

Wat me aanspreekt is dat dit een bepaalde gangbare manier van denken ondersteboven zet, want robotisering wordt niet overal even positief ontvangen. Zeker niet in de hoek van de pleitbezorgers van duurzaamheid. Laat me een poging doen dit uit te leggen.

Gevoelsmatig keren veel burgers zich tegen de trend om steeds meer gebruik te maken van fysieke of digitale assistenten. In hun visie wordt de wereld er immers onpersoonlijker, emotielozer, humorlozer van. Er stroomt geen warm bloed door een robot. Een wereld met robots is een wereld van vervreemding.

Als het gaat om robotisering van de werkvloer dan zou de factor robotiserende automatisering wel eens ten koste kunnen gaan van onze kostbare werkgelegenheid. Bovendien: het fenomeen ‘vakmanschap’ staat onder druk. Hoe kunnen we in het productieproces nog met liefde en aandacht detaillering op maat aanbrengen, als onze handen en vingers vervangen worden door hardware, en ons brein door software?

De ‘menselijke maat’ handhaven is een alom gewaardeerde waarde, een adagium dat menig politieke partij zelfs expliciet nastreeft. Door die bril bekeken, is het goed te begrijpen dat mensen zich keren tegen het inzetten van robots. De planeet redden? Hoe vaak hoor je niet dat het een groot misverstand is om alle heil van de techniek te verwachten, terwijl juist de mens zélf het verschil moet kunnen maken. In deze visie worden mens en techniek tegenover elkaar geplaatst.

Toch is deze intuïtieve afkeer mijns inziens onterecht en moeten we robots in (bijna!) alle soorten en maten een warm welkom heten. Dat brengt ons weer terug bij het boek van John Maes en Jeroen Schijns, de schrijvers van Lean Robotics, want ook zij benaderen robots als metgezellen, die het leven er niet ónaangenamer maar juist aangenamer op maken. “Een mens iets laten doen wat een software robot kan, is een vorm van verspilling”. De robot als vriend in de strijd om leven en werk te vermenselijken.

Zo kun je robotisering dus ook zien. In een steeds complexere wereld helpen digitale en fysieke robot burgers om weer grip te krijgen op basale vaardigheden: onze eigen zintuigen gebruiken, hersencellen inzetten, bewegen, bouwen, innoveren. Laat de robots het stomme werk maar doen. Een mooie paradox: robots inhuren om de menselijke maat de verdedigen! Om de wereld menselijk te houden hebben we robots nodig.

Ik zou daarin nog een stap verder willen gaan. Diezelfde circulaire benadering legt een enorme taak op ons bordje, namelijk het in kaart brengen van de gebouwde omgeving. Het creëren van een materialenbank van gebruikte en nog te produceren materialen, met als doel om verspilling tegen te gaan en zinvol hergebruik mogelijk te maken. Is het een rare fantasie om te veronderstellen dat robots ons daarin – vroeg of laat - enorm van pas komen? Kunstmatige intelligentie inzetten om zowel gebouwen als infrastructuur te scannen en te categoriseren?

Volgens mij zal de hele energietransitie, de strijd tegen klimaatverandering en ‘circulair acteren’ nog een groot beroep doen op onze digitale vrienden. Sterker nog: het is verspilde moeite om geen gebruik te maken van robots.

Bron: Lean & RPA, de winnende combinatie
John Maes ; Jeroen Schijns

Auteur: Roelf van Til